Waarom Ik Vegan Ben – Mijn Vegan Avontuur

Poging #1 – Cold Turkey Vegetariër en Low Carb/High Fat Vegan Ik ben altijd al gek geweest op dieren en in mijn studententijd was ik al veel bezig met eten bezig en het uitzoeken waar mijn eten vandaan kwam. Op een avondje internetten en YouTube video’s kijken, zag ik een video over hoe koeien en varkens in slachthuizen behandeld werden. Dat was zó verschrikkelijk en daar ben ik zo van streek van geweest, dat ik cold turkey stopte met het eten van vlees. Ik at nog wel zuivel en eieren. Na een tijdje kwam ik er achter dat ook het eten van eieren en zuivel veel dierenleed met zich meebrengt. Neem bijvoorbeeld eieren. Niet alleen de omstandigheden waarin de kippen gehouden worden zijn in sommige kippenhouderijen vreselijk, maar voor de “productie” van eieren zijn alleen kippen nodig. Aan hanen heeft de kippenhouderij niets (het vlees is taai en het geeft geen eieren), dus haantjes worden als kuiken direct door de versnipperaar gehaald of vergast. In Nederland alleen worden op deze manier al 30 miljoen kuikentjes gedood bij de eiproductie. En wat denk je dat er met de kip gebeurt als het niet genoeg eieren meer legt? Juist, die wordt afgemaakt voor de vleesindustrie. Dit geldt ook voor zuivel. Voor melk kun je alleen koeien gebruiken en, net als vrouwen, geven koeien alleen melk na de geboorte van hun kind. Om de melkproductie continu op gang te houden worden koeien zo vaak mogelijk zwanger gemaakt. Ze kalft, kan melk produceren en wordt opnieuw zwanger gemaakt. Het kalfje wordt direct bij de moeder weggehaald, want de melk is natuurlijk voor de mens bedoeld. Als het een vrouwtje is wordt het ook een melkkoe en de mannetjes groeien op als slachtkoe. Het kunstmatig zwanger maken van een melkkoe kan trouwens ook maar 5 tot 7 jaar voortduren, daarna is ze niet geschikt meer en rijp voor de slacht. Er worden dus hoe dan ook dieren afgemaakt.  Ik wilde meer dan alleen vegetariër zijn, maar veganist worden leek me wat lastig (want kaas). Ik schafte daarom een dieetboek aan, waarin er (summier) informatie werd gegeven over het overschakelen naar een veganistisch dieet en waarin low carb/high fat veganisme werd aangeprezen. Ik wilde ook wel wat gewicht verliezen en dacht twee vliegen in 1 klap te slaan. Dat was een grote fout. Het dieet was ontzettend strikt en het boekje zat vol vieze en geijkte “veganistische” recepten. Ik geloof dat elk recept wel tofu bevatte en je mocht geen pasta, rijst, aardappelen, fruit en bepaalde groenten. Het was niet leuk, het was niet lekker en ik werd er letterlijk ziek en doodongelukkig van. Toen kwam ik het moment dat ik dacht, als dit veganisme inhoudt dan hoeft het van mij niet. En net zo makkelijk, verviel ik weer terug in mijn oude oude voedingspatroon van vlees, kaas en eieren. Dat er achter deze producten een hoop dierenleed schuilging wist ik wel, maar dat kon ik, na deze slechte ervaring, nog wel redelijk wegstoppen. Want als iedereen het eet en ik zo ongelukkig word van “veganistisch voedsel”, dan zal het toch niet slecht zijn. Ik was er gewoon nog niet klaar voor.

Toch maar weer Omnivoor… met een schuldgevoel

De jaren daarna bleef ik zonder problemen omnivoor. Ik ging naar de kinderboerderij om de varkens te voeren en ’s avonds lag er een karbonade op m’n bord. En mijn parkietje vloog vrolijk rond door m’n woonkamer, terwijl ik op dat moment kippenpoten naar binnen werkte. En natuurlijk veroordeelde ik nog steeds mensen die vreselijke daden tegen dieren pleegde, maar bleef ik hamburgers en kaas eten, want ja, dat is lekker. En je hebt proteine en calcium nodig om te overleven, dus het is niet anders. Totdat het schuldgevoel terugkwam. Een schuldgevoel dat bij elke maaltijd bleef knagen. En het gevoel dat van hypocrisie. Want hoe kan ik het nu afschuwelijk vinden dat een jager voor de lol een leeuw doodschiet en zelf bijdragen aan het leed van miljoenen koeien, varkens, kippen en schapen wereldwijd? Ik hing toch weer naar het veganisme, maar wilde niet dezelfde fout maken als bij de eerste poging. Dus het was tijd om mezelf te uit te rusten met informatie. Ik heb uren online naar documentaires, blogs, YouTubers en wetenschappelijke artikelen over veganisme gekeken en ben tot de conclusie gekomen dat er voor mij meer argumenten voor dan tegen veganisme zijn.

Transitie naar veganisme

Dit keer ging er een nog veel grotere deur voor mij open. Ik wilde Earthlings zien, wat een nogal heftige documentaire is, maar de trailer alleen, die 3 minuten duurt, was voor mijn genoeg om in janken uit te barsten. Ik trek het niet om de rest te zien. En hoewel ik weet dat dit soort documentaires de meest verschrikkelijke beelden uitzenden en niet alle veehouderijen, dierenfokkers en slachthuizen hetzelfde zijn, kan ik die beelden niet meer uit mijn hoofd krijgen. Dit is de realiteit. Dit gebeurt op dagelijkse basis, wereldwijd met dieren. Deze documentaire geeft je genoeg morele redenen om geen vlees, vis, zuivel of eieren meer te eten. Forks over Knives is ook een goeie documentaire, vooral als je wilt weten wat het met je gezondheid doet als je dieren of dierlijke producten blijft eten. En Cowspiracy is een absolute life changer. Het is minder heftig dan Earthlings, maar heel confronterend en laat je heel goed zien hoe onze kilo-knallers een directe en grote impact hebben op het milieu.

Deze documentaires overtuigden mij, maar hoe ging ik dit aanpakken?

Iedereen heeft zo z’n rolmodellen en inspirerende personen. Een beetje spitten op YouTube en ik vond binnen no time mensen met een bijzonder positieve instelling die dagelijks recepten of inspirationele video’s plaatsen. Die al jarenlang vegan zijn zonder het gevoel te hebben dat er iets ontbreekt. Mensen die zelf ook tegen obstakels zijn gelopen, maar ervan hebben geleerd en nu anderen kunnen inlichten. Kanalen die ik volg zijn:

• Hot for Food (geweldig!) en Lauren Toyota
• The Edgy Veg (ook geweldig!)
• Bite Size Vegan
• The Kale Sandwich Show
• MommyTang
• Jenny Mustard
• Edgar’s Mission

  Deze mensen zijn gezond en volgen niet een of ander verschrikkelijk streng dieet. Ze eten ook gewoon pannenkoeken, pizza, hamburgers, pasta, taco’s en noem zo maar op. Ze zien veganisme als een levensstijl en dat overtuigde mij ervan dat ook ik dit zou kunnen. En nu drie maanden later voel ik me bijzonder goed. Ik dacht dat ik na een tijdje weer heel erg trek zou hebben in bijvoorbeeld de lamstajine of een boterham met kaas, maar dat gebeurde niet. Mijn schuldgevoel is weg en ik eet gezonder dan ooit en heb een hernieuwde waardering voor groenten en fruit. Het is geen dieet meer, het is een manier van leven. Het stuk vlees op tafel is voor mij niet zomaar een product meer, maar een levend dier geweest. Met een bewustzijn. Waarvan ik niet weet wat voor leven het geleid heeft. Dat zeer waarschijnlijk niet dood wilde en heel goed wist wat er met hem of haar ging gebeuren vanaf het moment dat hij of zij het slachthuis ingeduwd werd. Die connectie verdwijnt niet meer. Omdat ik mezelf de tijd heb gegeven om genoeg om onderzoek te doen en zo veel mogelijk informatie heb ingewonnen over hoe je deze levensstijl voor de rest van je leven gezond kunt toepassen, weet ik zeker dat dit een onderdeel van mijn leven blijft.

In conclusie

De reden dat ik vegan ben:

We leven in een tijd, waarin we niet meer afhankelijk zijn van dieren of dierlijke producten om te overleven. Dus als we een gelukkig en gezond leven kunnen leiden, zonder leed aan anderen te veroorzaken. Waarom zouden we dat dan niet doen? – Edgar’s Mission

Zou jij het kunnen? 

Bron foto's: 1, 2, 3

]]]]> ]]>